Saturday, January 30, 2016

අප්පච්චි...

අප්පච්චී ...මගෙ ළඟින් නොහිටියත්
ඈත දුරක ඉඳ සුසුම් හෙලන වග
පායන ඉර හඳටත් වැඩියෙන් අද
දන්නවානෙ නුඹ ගැන මං හොඳටම ...
සිඟිති අතින් එල්ලීගෙන පාරක
අතොරක් නැතිවම කතා ගොතන්නට
හැන්දෑ යාමේ කළුවර එද්දී
අහසේ තරු මල් ගණන් කරන්නට...
විදුමව් තුරුලේ අබිසෙස් ලැබු දින
දෙනෙතින් කඳුලක් තුටින් හෙලන්නට
මා යන මග තොට රැකවල් සදමින්
මහ සවියක් වී අසල රැඳෙන්නට....
වාරු නැති දෙපා පැකිලී යද්දී
වැටෙනු නොදී වත්තම් කරගන්නට
අප්පච්චී නුඹෙ අඩුව දැනෙයි මට
වෙනදාටත් වැඩියෙන් සිත දැවෙමින...

සංකල්පනාව Anudhi Ranmuthu 

at
Labels: , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)