විසල් මුහුණේ පුංචි නෙතු අඟ කඳුළු බිඳු ඇත වේලිලාපෙළහරම පෑ පෙරහැරේ ගිය මගේ පුතු බිම බෑවිලා
කුංචනාදයෙ හඬත් අද නැත කෙඳිරිලිත් යයි නෑසිලා
හොඬය ඔසවා බලාපං පුත එක් වරක් නෙතු මානලා
මගෙම පුතු ලෙස හැඳු නුඹ අද යන්න යනවද මා දමා
පොඩි දොහේ සිට හිටියෙ එකටම කෙලෙස විඳ ගමි දුක මෙමා
යම් දිනේ අප වෙන්ව යනවා ලොවේ සත්‍යය එය තමා
එහෙත් ඇයි නුඹ මුලින් ඇදුණේ මරැවා වෙත නොම වී පමා
පොඩි දොහේ සිට හිටියෙ එකටම කෙලෙස විඳ ගමි දුක මෙමා
යම් දිනේ අප වෙන්ව යනවා ලොවේ සත්‍යය එය තමා
එහෙත් ඇයි නුඹ මුලින් ඇදුණේ මරැවා වෙත නොම වී පමා
රිදෙයිදෝ පුත උඹේ බඳ තව ඇන්න පහරට මා එදා
කඳුළු පිරෙනවා දුටිමි නෙතු අඟ හැඬුවා ඒ හෙණ්ඩුව බදා
හිතේ තරහක් තිබෙනු නොදිටිමි සිටියා මට සෙනෙහස පුදා
මතු බවේදිත් පුතුව ඉපැදී සනසපං මගෙ දිවි සදා
සංකල්පනාව Dilu Dissanayake
කඳුළු පිරෙනවා දුටිමි නෙතු අඟ හැඬුවා ඒ හෙණ්ඩුව බදා
හිතේ තරහක් තිබෙනු නොදිටිමි සිටියා මට සෙනෙහස පුදා
මතු බවේදිත් පුතුව ඉපැදී සනසපං මගෙ දිවි සදා
සංකල්පනාව Dilu Dissanayake
No comments:
Post a Comment